Μία επίσκεψη της γιαγιάς Μίνας στον Πύργο Μουβελά

Μετά τον θάνατον  λοιπόν της γυναικός του ,της  Ορτανσίας ο Νικολάκης ο Μπίστης και η κόρη του και αυτή Ορτανσία, εγκατεστάθησαν στας Αθήνας.
Πως όμως εβάσταξε  η καρδιά του να εγκαταλείψει τον Πύργον;
Τον ανοίγουν μόνον το καλοκαίρι όταν έρχονται να παραθερίσουν, αλλά δεν τον φροντίζουν.

Πέρσι το καλοκαίρι, μόλις έφθασαν από τας Αθήνας στην Άνδρο, μας εκάλεσαν την Νίκη και εμένα , να πάμε να τις επισκεφθούμε στον Πύργο.
Μας επερίμενε η Ορτανσία στην πόρτα. Ενόμιζα ότι έβλεπα τη μακαρίτισα τή μαμά της. Φτυστή η μαμά της.
«Άχ θείτσα μου», μου λέγει μόλις μέ βλέπει,
«το σπίτι όλο το χειμώνα ήταν κλειστό καί έχει τά χάλια του. Η γυναίκα που  θα ερχόταν να το συγυρίσει μας εγέλασε. Αλλά εσείς είστε δικοί μας άνθρωποι ,δεν θα παρεξηγήσετε.»

…Έπειτα ήλθε  η κουβέντα για τα έπιπλα του Πύργου και τις λάμπες και τις βενετσιάνικοι κατρέφτες.     Με την κλεισούρα  και τη υγρασία  αρχίνισαν  όλα να καταστρέφονται. Από τις γύψινοι κατρέφτες  πέφτουν ολόκληρα κομμάτια. Αφήνω το σαράκι. Τα  ωραιότατο σκρίνιο της σάλας είναι γεμάτο τρύπες. Σε δύο τρία χρόνια θα έχει γίνει σκόνη…
… « Όσο  θα υπάρχει ο Πύργος θα υπάρχουν και τα πράγματά του. Αν πέσει ο Πύργος, θα πάρει μαζί του και τα σκρίνια και τις κασέλες και τις λάμπες και τους καθρέφτες και τα βιβλία  και όλα »…

(Μία ανοιξιάτικη μέρα του 1950
Μαρίνας  Καραγάτση  Το Ευχαριστημένο)